+ EBEVEYNLER VE ÇOCUKLAR ARASINDA KARMİK İLİŞKİLER

                 

                           EBEVEYNLER VE ÇOCUKLAR ARASINDA KARMİK İLİŞKİLER

              Çocuklar bizim karmik eğitmenlerimizdir. Yüce Eğitim Sisteminin bizi eğitmek için kullandığı güçlü araçlardan birisi çocuklarımızdır. Evlatlarımız bizi karakterleriyle, davranışlarıyla, alışkanlıklarıyla, bakış açılarıyla eğitiyorlar. Genelde ailede birkaç çocuk olunca ders verme ağırlığı birinci evlada düşüyor. Bazı zaman bu arzulanan, beklenen çocuk (cinsiyeti bakımından, mesela bir kız çocuğu ailede varsa, ikincisini erkek isterler) oluyor.

Doğmuş çocuk anne baba için önemli olan değerlerin tam tersini taşıyor. Bu çocuk ebeveynlerin değerlerini yıkmak için gelmiş dünyaya. Bu değerler iki yolla yıkılacaktır:

Ebeveynlerin( ve ya onlardan birisinin) idealize ettikleri değerlerin karşıtı çocukta ortaya çıkacaktır. Anne babanın başkalarında sevmedikleri ve nefret ettikleri özelliklere onların çocuğu sahip olacaktır.

İşte bu nefret ettikleri özellikleri çocuklarında görünce ebeveynler sinirlenip, perişan olup derslerini alacaklar.

Mesela, uyuşturucu kullanan çocuk anne babanın disipline, etik kurallara, sosyal yaşam kurallarına verdikleri aşırı önemi düşürür. Okul hayatında başarısız olan çocuk ebeveynlerin bilgiye, entelliğe, planlamaya düşkün ebeveynleri eğitir. Girişken, otorite anne babanın çocuğu karaktersiz ve pısırık oluyor. Yumuşak huylu, aşırı kibar olan anne babanın ise agresif ve ne istediğini bilen çocuğu ola biliyor.

Yaşamınızda böyle vakalara çok rastlamışsınız, belki de içinizde demişsiniz: Bakar mısın, böyle anne babadan- böyle çocuk! Yaşamın içinden size bir misal getirim. M. Kültürlü, sessiz, her türlü karşı münakaşadan uzak duran genç kadındır. Şansına evlendiği adam da çok sakin ve hoşgörülü karaktere sahiptir. Dört yıl bundan önce bu çiftin bir erkek çocuğu dünyaya geldi.

Büyüdükçe çocuğun sert ve agresif karakteri yüze çıkıyor. Çocuk her istediğini elde ede biliyor, istediği oyuncağı, istediği çikolatayı. Hareketli ve inatçı çocuk istediği olmayınca kendini yerlere serip bağırmaya başlıyor.Yumuşak huylu ebeveynler  buna dayanamıyorlar ve  hemen isteğini yerine getiriyorlar. Doktor onlara diyor ki, çocuk iki saat ağlaya bilir, bu ağlama ona zarar vermez. Bu defa ebeveynler yeni taktik uyguluyorlar: çocuk ağlama krizine girdiğinde sakince odadan çıkıyorlar, onu orada tek başına ağlamaya bırakıyorlar. Ama çocuk da yeni taktik uygulamaya başlıyor. Ağlamakla bir şey elde edemiyorsa, ebeveynlerin odasına gelip kafasını kapıya ve ya duvara vuruyor. Ciddi şekilde kendine zarar veriyor, yara alıyor, kafası kanıyor. Tabi anne baba yüreği buna dayanamıyor ve çocuk yine amacına ulaşıyor.

Gördüğünüz gibi 4 yaşındaki çocuk 40 yaşlarında iki olgun insanı yönete biliyor. Bu ikisi sakin, huzurlu karaktere sahipler ve ailelerinde böyle sert ilişkilerin olacağını hiç tahmin edemezdiler.

Bu iki insan bir birilerini önem verdikleri değerlere göre seçmişler. Yani onlar için kibar, sakin, huzurlu ilişki çok önemlidir. Evlatları da onların idealize ettikleri değeri yıkıyor. Ve onlar bu değeri değiştirmedikleri sürecinde durum daha da kötüye gidecektir. Onların çocuklarıyla onun dilinde konuşmaları gerekiyor. Yani kendi yumuşak karakterini bastırıp sert ve otorite davranış sergileyecekler. Bu sert dilden çocuk anlayacaktır ve ebeveynlerine saygı göstermeyi de öğrenecektir. Şimdilik anne baba onun için zayıf ve değersiz varlıklardır, bir tek onun isteklerini yerine getirmek için faydalı ola bilirler. Misal getirdiğim vaka çok ender durumdur. Siz şimdi benim çocuklara kötü davranın söylediğimi zan etmenizi istemem.

Çocuk ilk doğduğu günden bir kişiliğe sahiptir. Biz onun kişiliğine her zaman saygı göstermeliyiz. Bu kişiliğin deneyimi, hayat tecrübesi yoktur, ama bu küçük insanın kendi değer yargıları vardır. Ona her şeyi anlatarak, onunla konuşarak onu  ikna ede bilirsiniz. Onun anladığı dilde onunla konuşup anlaşırsınız. Tabi bu kolay iş değildir, sabır ve sevgi ister.

Ciddi kontrolle ve cezalarla siz disiplinli ve uslu çocuk yetiştire bilirsiniz, ama bu çocuk büyüdüğünde onun ne özgüveni ne de girişkenliği olacaktır. Böyle çocuk yaşantısında başarılı olamaz. Çocuğa onun her zaman kendine ait söz hakkı olduğunu ve kişiliğe sahip olduğu hissettirmelisiniz.

Ebeveynler ve evlatlar arasında her zaman problemler vardır ve olacaktır. Çünkü her iki taraf biri birini eğitiyor. Burada tek çıkış noktası- karşı tarafı affetmek ve onun değerlerine saygı duymaktır.